Jak wspominałam w poprzednim poście, Calgary potraktowaliśmy jako bazę wypadową do Banff. Spędziliśmy tu zaledwie kilka godzin, czekając na wieczorny lot do Vancouver. Mimo tego udało nam się sporo zobaczyć, a sam pobyt zapamiętamy pewnie na długo…

  Szczęśliwie dla nas, przez kilka spędzonych w Calgary godzin, towarzyszyła nam piękna pogoda. Niosąc na plecach nasze tymczasowe domki, ocierając pot z czoła, przedzieraliśmy się przez miasto. Zaczęliśmy od wjazdu na wieżę (tak, chyba mamy słabość do podziwiania miast z wysokości 😜).

   W odróżnieniu od wieży w Toronto, nie musieliśmy przechodzić przez lotniskowe bramki ani nawet pokazywać zawartości plecaka. Bez problemu mogliśmy wpakować się na górę z naszymi wszystkimi tobołami. Z góry można było podziwiać panoramę miasta, dobra widoczność pozwalała dostrzec nawet Góry Skaliste.

  Podobnie jak w Toronto, można było zapewnić sobie skok adrenaliny, podziwiając miasto przez przeszkloną podłogę. Tym razem nawet Łukasz się odważył 😊 Było miło, ale zegar tyka… niechętnie zakładamy plecaki i ruszamy w dalsza drogę. Architektonicznie Calgary przypomina małe Toronto, ale zdecydowanie więcej tam parków i zieleni.

  Nie jest to zbyt turystyczne miasto, dlatego niewiele jest też do zwiedzenia. Przeszliśmy przez dzielnice z biurowcami, niewielkie, ale przyjemne Chinatown, a następnie park Prince’s Island. Na końcu promenady znajduje się charakterystyczny Peace Bridge, most dla pieszych, łączący północną i południową część miasta.

   Ten krótki spacer przekonał nas, że Calgary to bardzo przyjemne miasto do życia. Pewnie ma do zaoferowania o wiele więcej, niż byliśmy w stanie zobaczyć, ale niestety nie było już na to czasu. Zjedliśmy jeszcze obiad z okazji urodzin Łukasza (tak, post pojawia się z dużym opóźnieniem… 😂) i ruszyliśmy na lotnisko.

   Utknęliśmy w sporym korku. „Godziny szczytu”. Nic specjalnego, mamy czas. W końcu udało nam się dojechać na miejsce. Przed terminalem stało 5 radiowozów. „Pewnie jakaś stłuczka”. Spokojnie wchodzimy na lotnisko i przepakowujemy plecaki przed odprawą.

–Dlaczego wszyscy wychodzą na zewnątrz?– zapytał lekko zdezorientowany Łukasz.

–Nie wiem– odpowiedziałam, pochłonięta przepakowywanie bagażu.

– Mówili coś przed chwilą przez głośnik, jakiś „sugar” czy coś, nie słuchałaś?

– Coś tam mówili… – kątem oka dostrzegłam uciekających w popłochu Japończyków.

– Pójdę zapytać policjantów, którzy tam stoją , o co chodzi.

Krótka rozmowa z policjantami niewiele nam wyjaśniła, ale przynajmniej dowiedzieliśmy się, że na lotnisku jest nie „sugar” tylko „shooter” i lepiej żebyśmy opuścili terminal. Cóż, nie zdążyłam jeszcze przepakować plecaka, ale jak mus to mus 😂 Policjanci nie siali paniki, ale wizja biegającego gdzieś po lotnisku wariata z pistoletem podniosła nam trochę ciśnienie. Strzelanina na lotnisku w Calgary? W tym spokojnym mieście? Tu, pośrodku niczego? I to akurat teraz?…

  Po jakiś 20 minutach wszystko wróciło do normy, lotnisko czyste. Okazało się, że całe zamieszanie było spowodowane telefonicznym zgłoszeniem na policję strzelaniny, która miała mieć miejsce w jednym ze sklepów w terminalu. W rzeczywistości nic takiego nie miało miejsca, ale policjanci musieli przeszukać całe lotnisko, żeby mieć pewność, że zawiadomienie było fałszywe. Szczęśliwie dla wszystkich, nic się nie stało, a obsługa mogła wrócić do swoich obowiązków. Sprawnie odprawiliśmy bagaż i skierowaliśmy się w stronę Security.

– Ale kolejka się zrobiła…

– To pewnie przez tą chwilową przerwę, zrobił się zator. Przeczekamy  to, mamy jeszcze dużo czasu. 

Usiedliśmy wygodnie i czekaliśmy, aż kolejka zacznie się skracać. Szybko zorientowaliśmy się, że wbrew naszym oczekiwaniom, robi się coraz dłuższa… Szybko zajęliśmy więc wygodne miejsca.

  Po 40 minutach nie przesunęliśmy się nawet o metr. Security nie działało… Tablica odlotów wariuje, większość lotów jest opóźniona przynajmniej o godzinę, część całkiem odwołana. Godzina naszego boardingu zbliża się nieubłaganie, my tkwimy w ogromnej kolejce, a jak na złość tylko nasz lot nadal nie przewiduje opóźnienia… Obsługa lotniska rozdaje, czekającym w niekończącej się kolejce, pasażerom precelki i wodę. Trzeba przyznać, że ich lekko kowbojskie uniformy były tak zabawne, że nawet niezadowolonym pasażerom poprawiał się humor 😃 W końcu sukces! Security zaczęło działać, i to działać bardzo sprawnie. Mimo tego, że Łukasz był już bliski kontroli osobistej (wykrywacz metalu wykrył jego śruby w nodze 😂), zdążyliśmy na samolot i ruszyliśmy do Vancouver.